யாரோ உன்னை நிராகரிக்கிறார்கள்..
Senthilkumar Deenadhayalan
·
யாரோ உன்னை நிராகரிக்கிறார்கள்..
உன் இருப்பென்பது அவர்களுக்கு அத்தனை முக்கியமானதல்லவென
மிக மோசமாய் உணர்த்திச்செல்கிறார்கள்..
அதற்காக நீ இத்தனை வருத்தப்படத்தான்
வேண்டுமா..?
யாரோ உன்னை நிராகரிக்கும் போது..
புன்னகையுடன் அவர்களுக்கு நன்றி கூறி விடை பெற
நீ கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்
யாரோ ஒருவரால் நீ நிராகரிக்கப்படும் போது..
அத்தனை தனிமையாய் உணரத் தொடங்குகிறாய்..
அத்தனை அவமானமாய் தலை குனிகிறாய்..
அது அவ்வாறல்ல!
Continue reading “யாரோ உன்னை நிராகரிக்கிறார்கள்..”இசை முரசு நாகூர் ஹனீபா-இஸ்லாமிய பாடல்கள் / Isai Musu Nagore Hanifa-Islamic Songs
வான் மழையே..!!
தமிழ் பிரியன் நசீர்
வான் மழையே..!!
வா… மழையே!!
…………………….
நூலிழைக் கண்ணாடி மென் கூரழகுத்
தூரிகையால்
பூவிழை மின்னும் பசும்பொன்னொளிக் கோலந்தீட்டி….
பாலிலைத் தோரணங்கள்
படர்ந்து மேற்புவியெங்கும்
சேயிலை அரும்புடுத்தி
நற்ச்சுகந்த வாடைக் காற்றாகி..!!
நாசிலை மறந்த எம்
மண்வாசம் நுகர்ந்தோதி
பூசிலைத் தலையமர்ந்து
பூத்துதிரும் பூவாகி
ஏரிலைச் சீரோட்டம்
எங்கள் நிலங் கொண்டாடி
ஏந்திழையழகு முத்து
நெல் மணிகள் வளைந்தாட
பாரிலைப்பசித்தீர்க்க வரும்
பருவத்துப் பால் மழையே
ஆழிலைப் பெருமழகு
ஆகாச நிறங்குழைத்து
மோலோலி ஓங்கார
அலைராகச் சுதி மீட்டி…
பேரோளித் துகள் ஓவியமே
ஊரொளிரயுந்தன் பெருங்கொடைச்சொல்லி
உலகொளிர…..யானும்
பாவொளிரும் பாட்டிசைத்தேன்
பருவம் பொய்க்காமல் வா..வா…
தமிழ் பிரியன் நசீர்
Continue reading “வான் மழையே..!!”மன முதிர்ச்சி என்றால் என்ன?
மன முதிர்ச்சி என்றால் என்ன?
- மற்றவர்களை திருத்துவதை விட்டுவிட்டு
நம்மை திருத்திக்கொள்வது. - அனைவரையும் அப்படியே (குறைகளுடன்)
ஏற்றுக்கொள்வது. - மற்றவர்களின் கருத்துக்களை அவர்கள்
கோணத்திலிருந்து புரிந்துகொள்ளுதல். - எதை விட வேண்டுமோ அதை விட பழகிகொள்தல்.
- மற்றவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்ப்பதை விடுதல்.
- செய்வதை மன அமைதியுடன் செய்வது.
- நம் புத்திசாலித்தனத்தை மற்றவர்களிடம்
நிரூபிப்பதை விடுவது. - நம் செயல்களை மற்றவர் ஏற்க வேண்டும்
என்ற நிலையை விடுதல். - மற்றவர்களுடன் நம்மை ஒப்பிடுவதை விடுதல்.
- எதற்குமே சஞ்சலப்படாமல் மனதை அமைதியாக வைத்துக்கொள்ள முயற்சித்தல்..
- நம் அடிப்படை தேவைக்கும், நாம் அடைய விரும்புவற்றிற்கும் உள்ள வேறுபாட்டினை உணர்தல்.
- சந்தோசம் என்பது பொருள் சம்பந்தப்பட்டது அல்ல என்ற நிலையை அடைதல்.
இந்த 12 ல் குறைந்தது ஒரு ஏழெட்டையாவது கடைபிடிக்க முயற்சித்தால் வாழ்க்கை எளிதாகிவிடும்.🙏🍎
வில்லேஜ் விஞ்ஞானியான ப்ராதாப்
இப்படித்தான் வில்லேஜ் விஞ்ஞானியான ப்ராதாப்பை பிரதமர் மோடி DRDOவில் பணிக்கு அமர்த்தி பாரதத்திற்கு பெருமை சேர்க்கிறார்!
முன்கதை சுருக்கம்
ப்ரதாப்
இந்த பையனுக்கு வயது 21 தான் ஆகிறது. 1 மாதத்திற்கு குறைந்தது 28 நாட்கள் விமானத்திலேயே வெளிநாட்டிற்கு பயணம் செய்கிறார்.
“FRANCE Countryல் இருந்து அழைப்பு. மாதம் 16 லட்சம் தருகிறோம்.5 Bedroom வீடு தருகிறோம். 2.5Cr மதிப்புள்ள Car தருகிறோம். எங்கள் நாட்டிற்கு வந்து பணிபுரியுங்கள் என்று கெஞ்சுகின்றது”
ஆனால் மறுத்து விட்டார்.
“திரு.மோடி அவர்கள் இவரை அழைத்து உயரிய விருது அளித்து கௌரவித்துள்ளார். மற்றும் DEFENCE DRDOவில் இணைந்து அத்துறையை மேம்படுத்தும்படி உத்திரவிட்டுள்ளார்”
கர்நாடகாவில் பிறந்த இவர் அப்படி என்னதான் சாதித்து விட்டார்? விரைவில் எதிர்பாருங்கள்…..
DRONEBOY Pratap
இவர் சாதனை பற்றி 3 பாகமாக பார்க்கலாம்.
பாகம் 1
இவர் பிறந்தது கர்நாடக மாநிலத்தில் கடைக்கோடியில் உள்ள ஒரு சிறு குக்கிராமம். தந்தைக்கு விவசாயம். மாத வருமானம் சுமார் Rs.2000/-.
சிறு வயதிலேயே Electronics மேல் விருப்பம்.
College படிப்பு
+2 படித்துக்கொண்டே Electronics துறையில்
இருந்த தாகத்திற்கும் இவர் தீனி போடத் தவறவில்லை. பக்கத்தில் உள்ள Cybercafe netcenterல் internet மூலம் drone சம்பந்தமான தகவல்களை திரட்டி உள்ளதைப் பார்த்தால் மிகவும் பிரமிப்பாக உள்ளது
(Aviation websites , Research websites, Space websites, Roles Roy car Blueprint , Boeing777 Blueprint அனைத்தையும் பிரித்து மேய்ந்துள்ளார்.).
Scientistகள் Emailidக்கு mail அனுப்பி தன் சந்தேகங்களை (Butler Englishல் ) கேட்டிருக்கிறார். (100 mail அனுப்பினால் 1 பதில் வருமாம். அதுவும் கடந்த 2 வருடங்களாகத்தான் English கற்றுக்கொள்ளவே ஆரம்பத்திருக்கிறார்.).
Engg college படிக்க ஆசை. ஆனால் பணவசதி இல்லை. ஆகையால் Bsc Physics சேருகிறார். பின் மைசூரில் BSc 3வது வருடம் படிக்கும்போது Hostel Fees கட்டமுடியாமல் வெளியே துரத்தப்பட்டார். தெருவில், நடைஓர platformல், Busstandல் தங்கியுள்ளார். நகரத்தையே பார்த்திராத இவருக்கு மைசூர் Busstand ஒரு palace மாதிரி இருந்தது என்கிறார்.
அங்கு Public toiletல் துணி துவைத்து College படிப்பை தொடர்ந்து இருக்கிறார்.
Tuition எடுத்து அதில் வந்த வருமானத்தில் (Rs.20க்காக அதிகாலை 2மணிக்கு எழுந்து 16 km நடந்து) எப்படியாவது ஒரு பறக்கும் Machineஐ குறைந்த செலவில் உருவாக்கிட வேண்டும் என தீவிரமாக எண்ணினார். அப்பொழுது அதன் பெயர் Drone என்பது கூட அவருக்குத் தெரியாது.
Courseல் சேருவதற்கு பணம் கிடையாது என்ற காரணத்தினால் C++ JavaCore Python Adobe Cloud Computing போன்ற Softwareகளை எல்லாம் சுயமாகக் கற்று , அவை அனைத்திலும் தேர்ச்சி பெற்றார்.
பின் Bombay, Visakappattinam போன்ற ஊர்களில் மலைமலையாக குவிக்கப்பட்டிருந்த eWaste Scrap yardல் தேடி அலைந்தார்.
இப்படியாக தனது Drone Projectக்கு ஆகும் செலவை 40% வரை குறைத்துள்ளார்.
ஏகப்பட்ட முறை முயன்று தோல்வி அடைந்து பின் மனம் தளராது தனது 80 வது முயற்சியில் வெற்றி பெற்றார்.
அன்று தானே பறப்பது போல இருந்தது என சந்தோசமாக சொல்கிறார்.
பாகம் 2
IIT நடத்தும் ஒரு Drone Competionல் கலந்து கொள்வதற்காக unreserved compartmentல் 3 நாள் ரயிலில் டில்லிக்கு பயணம் செய்கிறார். சரியான Shoes கிடையாது. சரியான Dressகிடையாது. இந்தியாவிலுள்ள பல்வேறு மாநிலங்கள் கலந்து கொண்ட அந்த போட்டியில் 2 வது பரிசு கிடைக்கிறது. அவரது உற்சாகம் பீறிட்டுக் கொள்கிறது.
“ஜப்பானில் இதே மாதிரி ஒரு போட்டி நடக்கிறது. அதில் கலந்து கொள்ளுங்களேன்” என்று யாரோ சொல்ல அதற்கான முயற்சியில் இறங்குகிறார். அதற்காக passport visa எல்லாம் வாங்க வேண்டும் என்பது கூட அவருக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை.
தன்னுடைய 10th, +2 marksheetஐ அடமானம் வைத்து கொஞ்சம் பணம் பெநுகிறார். பல்வேறு நபர்கள் (College friends, professors) முடிந்தவரையில் இவருக்கு உதவுகிறார்கள். ஒருவழியாக
Tatkalல் passport visa எல்லாம் வாங்கி விட்டார். ஆனால் ஆணிவேரை அசைக்கிற மாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்தது.
ஜப்பானில் நடக்கும் போட்டியில் பங்கேற்க வேண்டும் என்றால் ஒரு Professor Phdயிடம் இவரது project report எல்லாம் சமர்ப்பித்து Approval வாங்க வேண்டும். அதற்காக சென்னைக்கு கிளம்புகிறார். கையில் இருப்பதோ வெறும் 300 ரூபாய்தான்.
புண்ணியம் கட்டிக் கொண்ட சென்னை
சென்னையோ இவருக்கு புதிது. ஒரு வழியாக professor வீட்டைக் கண்டுபிடித்து கேட்டால் அவர் வீட்டில் இல்லை. தொடர்ந்து 4 நாட்களாக படையெடுக்கிறார்.
கையில் காசு கரைந்து கொண்டே இருக்கிறது. Public toiletல் துணியை துவைத்து (ஒரே ஒரு Dressதான் கைவசம். அதைத்தான் துவைத்து மறுநாள் உடுத்த வேண்டும் ) central railway stationல் platformல் உறங்கி…. இப்படி போகிறது வாழ்க்கை. கடைசியாக professorஐ சந்திக்கிறார். Project reportஐ பார்த்த அந்த professor புண்ணியம் கட்டிக் கொள்கிறார்.
“நீயோ BSc Arts Group. உன் படிப்புக்கும் நீ பண்ணுகின்ற இந்த projectக்கும் என்ன சம்பந்தம்? கையெழுத்து போட மறுத்து விடுகின்றார். மறுபடியும் Back to Square 1. Drone project வேறு பாதியில் நிற்கிறது. அதையும் ready பண்ண வேண்டும். தொடர்ந்து 31 நாட்கள் Professor கையெழுத்துக்காக படை எடுக்கிறார். காலை tiffinக்கும் இரவு dinnerக்கும் ஒரே ஒரு ரொட்டி துண்டுதான்(Rs.5/-). மற்ற நேரத்திற்கு தண்ணீர்தான் உணவு.
14 நாட்களுக்குள் கையில் உள்ள பணம் அனைத்தும் காலி. ரொட்டிக்கு கூட வழி இல்லை. கடைசியில் 31 நாட்கள் கழித்து எப்படியோ Signature வாங்கியபின் Mysoreக்கு திரும்புகிறார்.
ஜப்பான் பயணம்
இந்திய நாட்டின் சார்பாக இந்த போட்டியில் கலந்து கொள்ள பயணச்செலவு (குறைந்தபட்சம்) Rs.60000 தேவைப்படுகிறது. மாநில மற்றும் மத்திய அரசுகளுக்கு பலமுறை mail போட்டும் ஒன்றும் பயனில்லை.
மைசூரில் உள்ள கருணை உள்ளம் கொண்ட ஒரு சுவாமிஜி Flight ticket எடுத்துக் கொடுக்கிறார். எவ்வளவு முயற்சி செய்தும் பணம் பற்றாமல் தன் தாயின் தாலிக்கொடியை விற்று இதர பயண செலவுகளை சமாளிக்கிறார்.
Bangalore busstandயே பார்க்காத தனக்கு முதல் விமானப்பயணமே International flight. அதுவும் Transfer flight வேறு. மிகவும் சிரமப்பட்டு திக்கி திணறி ஒரு வழியாக தன்னந்தனியாக TOKYOல் போய் இறங்குகிறார்.
பாகம் 3
Tokyo Exibition Centre
கையில் இருப்பதோ வெறும் Rs.1400தான். Airportவ் இருந்து
Exibition Centreக்கு Bullet trainல போனால் 2 மணி நேரம்தான் ஆகும். அதிக செலவு ஆகும் என்பதால் Normal trainல போகலாம் என்று முடிவு செய்கிறார். ஆனால் ஒரு பிரச்சினை. 16 Station மாற வேண்டும். ஒவ்வொரு Stationலயும் அத்தனை LIFTடையும் Elevatorயும் platformயும் கடந்து லக்கேஜோட Train மாற வேண்டும். எதுவும் சாப்பிடவில்லை. கடைசி Station வந்தாயிற்று. Exibition Centre அங்கிருந்து 8 km . மறுபடியும் அனைத்து Boxயும் தூக்கி பின் இறக்கி வைத்து இப்படியே 8 KM நடந்து
ஒரு வழியாக 5 நாட்கள் கழித்து Exibition Centreஐ அடைகிறார்.
இறுதிச்சுற்று
127+ நாடுகள் பங்கேற்கிற அந்த Expoவில் எப்படியாவது 70வது இடத்தையாவது பிடித்துவிடவேண்டும் என்று வெறியுடன் Resultஐ பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.
இவர் பேர் வரவில்லை.
50வது இடமாவது வருகிறதா
என்று Resultஐ பார்க்கிறார்.
இவர் பேர் வரவில்லை.
30வது இடமாவது வருகிறதா
என்று Resultஐ பார்க்கிறார்.
இதில் Chinese universityதான் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றது.
இவர் பேர் வரவில்லை.
20வது இடமாவது வருகிறதா
என்று Resultஐ பார்க்கிறார்.
இதில் Europe மற்றும் German universityகள்தான் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றது.
நம்பிக்கையற்ற நிலையில்
எல்லாவற்றையும் Repack பண்ணுகிறார். தான் பட்ட கஷ்டம் எல்லாம் கண்முன்னே நிழல் ஆடுகிறது. வேற வழி தெரியாமல் கடைசி rowல் போய் உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்க்கிறார்.
Top 10 பட்டியல் அறிவித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.
இதில் Americaவின் top universityகள்தான் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன.
எப்படியும் STANFORD Universityதான் FIRST PRIZE என்று எல்லோரும் ஆவலுடன் காத்திருக்கிறார்கள்.
2nd prize STANFORD University என்று Announce பண்ணியவுடனே அப்போ யார் 1st prize?
“Please welcome Mr.Pratap GOLD MEDALIST from INDIA”
நம்ம ஆளுக்கு அழுகை அழுகையாக வருகிறது. கண்களில் இருந்து தாரை தாரையாக கண்ணீர்.
INDIA கொடி மேலேயும் AMERICA கொடி கீழேயும் இறங்குவதை பார்த்ததும்
“கண்முன்னே அம்மாவின் தாலி வந்து போகின்றது”
10000$ REWARDஆக தருகின்றார்கள்.
அதற்கப்புறம் என்ன ஒரே ஆரவாரம் கொண்டாட்டம்தான்.
மோடி கூப்பிடுகிறார்.
Karnataka MLA MP எல்லோரும் இவருடைய வீட்டுக்கு படை எடுக்கிறார்கள்.
FRANCEலும் போய் அங்கேயும் First prize.உலக நாடுகள் அனைத்தும் தலையில் வைத்துக் கொண்டாடுகின்றது.
“FRANCE Countryல் இருந்து அழைப்பு. மாதம் 16 லட்சம் தருகிறோம்.5 Bedroom வீடு தருகிறோம். 2.5Cr மதிப்புள்ள Car தருகிறோம். எங்கள் நாட்டிற்கு வந்து பணிபுரியுங்கள் என்று கெஞ்சுகின்றது. ஆனால் மறுத்து விட்டார்”
“திரு.மோடி அவர்கள் இவரை அழைத்து உயரிய விருது அளித்து கௌரவித்துள்ளார். மற்றும் DEFENCE DRDOவில் இணைந்து அத்துறையை மேம்படுத்தும்படி உத்திரவிட்டுள்ளார்”
நன்றி
தமிழாக்கம் வெங்கடேஷ்
Puthurajan Sritharan
Nagore Rumi on Fear Segment 6
This is the final segment on Fear by Nagore Rumi. It gives you practical solutions to conquer fear. அச்சம் பற்றிய நாகூர் ரூமியின் 6வது காணொலி இது. இத்துடன் அச்சம் பற்றிய விளக்கங்கள் முடிகின்றன. பயத்தை வெல்வது எப்படி என்று இவை விளக்குகின்றன.
மிழ்முஸ்லிம் தொப்பி குல்லா முண்டாசு தலைப்பாகை தலைத்துணி ஒட்டகக்கயிறு
கவிஞர் புகாரி கனடா
முதலில் மனிதர்கள் ஏன் தொப்பி அணிகிறார்கள் என்று பார்க்கலாம்.
தலையை நேரடிச் சூரியத் தாக்குதலில் இருந்து காக்காவிட்டால், அப்படியே மயங்கிவிழ நேரிடும், பைத்தியம் பிடிக்கவும் வாய்ப்புண்டு, ஏன் சாவுகூட நிகழக்கூடும்.
ஆனால், இந்தத் தேவை கருதிய காரணத்தைத் தாண்டி, மக்கள் தொப்பியை வேறு பல காரணங்களுக்காகவும் அணிகிறார்கள்.
தன்னை அழகு படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று சிலர் அணிகிறார்கள்.
எம்ஜிஆர் மண்ணடியில் திமுக பிரச்சார கூட்டத்தில் பங்கேற்றபோது ஒரு முஸ்லிம் அன்பரால் ஒரு தொப்பி ஒன்று அவருக்கு அணிவிக்கப்பட்டது. அன்று அதை அவர் கழற்றவே இல்லை.
அது அவருக்கு நன்றாக இருக்கவே அதுபோன்ற ஒரு வெள்ளைத் தொப்பியை பிறகெல்லாம் அவர் நிர்ந்தரமாகவே அணிய ஆரம்பித்தார்
அவரின் குறைவான முடி அல்லது வழுக்கைப் பகுதி வெகு அழகாக மறைக்கப்பட்டது. கூடவே அவருக்கென்று ஒரு தனித்த அடையாளமும் வந்தது. எம்ஜிஆர் தொப்பி என்று அந்தத் தொப்பிக்கொரு பெயரும் வந்தது.
பெருநகரங்களில் பெண்களும் தங்களை அழுகுபடுத்திக் கொள்ள வண்ண வண்ணமாக அழகிய வடிவங்களில் தொப்பி அணிகிறார்கள்.
முடிசூடும் ராஜவம்சங்கள் அழிந்துபோய்விட்டாலும், அப்படி ஒரு கௌரவம் தரும் என்ற நினைப்பில் சிலர் தொப்பி அணிகிறார்கள், முடிசூடிக் கொள்வதைப் போல.
சிலருக்கு இது ஒரு சமூக அல்லது தங்கள் கொள்கைகளின் அடையாள அங்கீகாரமாக இருக்கிறது. நேத்தாஜி, நேரு போன்றவர்களை இந்த வகையில் சேர்க்கலாம்.
மதம் சார்ந்த அடையாளமாக சிலர் அணிகிறார்கள். முஸ்லிம்கள், சர்தார்ஜிகள், போப்புகள் போன்றவர்களை இந்த வகையில் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்.
ராணுவத்தில் தேசப்பற்றின் அடையாளமாக, சீருடையின் அங்கமாகத் தொப்பி அணிகிறார்கள்.
போர்க்களத்தில் இரும்புத் தொப்பிகளைப் பாதுகாப்பிற்காக அணிகிறார்.
அதேபோல மோட்டார் பைக் ஓட்டுபவர்கள் தலையில் இட்டுக்கொள்ளும் தலைக்கவசத்தையும் தொப்பி கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்.
அப்புறம் இந்த சுதந்திரப் போராட்டக்காரர்கள் அவர்களுக்கான ஓர் அடையாளமாக அணிந்தார்கள். இன்றும் அதை ஒரு தியாகத்தின் அடையாளமாக வீரத்தின் அடையாளமாக ஆக்கி அரசியல்வாதிகள் சிலர் அணிகிறார்கள்.
கூர்க்காக்கள், சமூக சேவகர்கள் போன்று பல சிறப்புப்பணி செய்பவர்களும் தங்களின் சீருடையாக தொப்பி அணிகிறார்கள்.
இவைதவிர, தலைப்பாகை என்பதையும் நாம் தொப்பி என்றுதான் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒரு தொப்பியை உருவாக்கத் தெரியாத அந்தக் காலத்தில் தோளில் உள்ள துண்டையே தலையில் கட்டித் தொப்பியாக்கினார்கள் தமிழர்கள்.
வெயிலுக்காகவும், குனிந்து வேலை செய்யும்போது மேல்துண்டைத் தலையில் கட்டிக்கொண்டு கைகளை விடுவித்துக்கொள்ளும் வசதிக்காகவும் இந்தத் தலைப்பாகை பிறந்தது.
பின் தலைப்பாகை கட்டுவது என்பது, உயர்ந்தவர் என்ற அடையாளமாகவும் பாரம்பரிய வழக்கமாகவும் சில சாதிகளின் அடையாளமாகவும் ஆகிவிட்டது.
போலீஸ்காரர் தொப்பி அணிந்து தங்களை அடையாளப் படுத்திக்கொள்வார்கள். பதிவிக்கு ஏற்ப தொப்பிகள் மாறும்.
இப்படியே தொப்பிகளைப் பற்றி ஆராயப்போனால், ஏகப்பட்ட விசயங்கள் வந்துகொண்டே இருக்கும்.
தொப்பிகளில் எத்தனை வகை தொப்பி என்று கணக்கெடுக்கத் தொடங்கினாலும் அது சீக்கிரத்தில் முடிவதாய் இருக்காது.
இனி தமிழ்முஸ்லிமும் தொப்பியும் பற்றிக் காண்போம்.
தமிழ்முஸ்லிம்கள் மத அடையாளமாகவே தொப்பி அணியத் தொடங்கினார்கள்.
ஓர் ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன்பெல்லாம், ஒரு தமிழ்முஸ்லிமின் சட்டைப் பையில் எப்போதும் ஒரு தொப்பி இருக்கும். வேறு சிலருக்கு அது எப்போதும் தலையிலேயே இருக்கும்.
தொப்பி இல்லாமல் இருப்பது ஏதோ பெருங்குறைபாட்டுடன் இருப்பதாகவே சிலரால் கருதப்படும்.
ஹஜ் முடித்து வருபவர்கள், சொந்தங்கள் நட்புகள் அனைவருக்கும் தொப்பிகளை வாங்கிக்கொண்டுதான் தமிழ்முஸ்லிம்கள் வருவார்கள்.
திருமணங்கள் மாப்பிள்ளையின் தலையில் தொப்பி வைக்காமல் நடப்பதில்லை.
தொப்பிதான் தமிழ்முஸ்லிம்களின் ஒரே அடையாளம் என்ற நினைப்பில், நோன்பு திறப்பு நிகழ்ச்சிக்கு வரும் அரசியல்காரர்களும் தொப்பியோடு வருகிறார்கள்.
தொப்பி இல்லாமல் பள்ளிவாசலுக்குள் பிரவேசிக்கக் கூடாது என்று வெளியே எச்சரிக்கைப் பலகையும் சில பள்ளிவாசல்களில் வைத்திருக்கிறார்கள்.
கைவசம் தொப்பி இல்லாதவர்கள், கைக்குட்டைகளைத் தலையில் கட்டிக்கொண்டுதான் துஆ செய்வார்கள், தொழுவார்கள், பள்ளிவாசலுக்குள் நுழைவார்கள்.
இப்படியாய், இன்னும் பலவாய், தமிழ்முஸ்லிம்களின் மிகமுக்கியமான இஸ்லாமிய அடையாளம் தொப்பிதான் என்றானது.
உலகில் பலவகைத் தொப்பிகள் இருந்தாலும் தமிழ்முஸ்லிம்கள் தங்களின் மத அடையாளமாக இட்டுக்கொள்ளும் தொப்பிகள் தனித்த வடிவங்கள் கொண்டவை.
அதேபோல உலகில் ஆணும் பெண்ணும் சேர்ந்தே தொப்பி அணிந்தாலும், தமிழ்முஸ்லிம்களுள் ஆண்கள் மட்டுமே தொப்பி அணிவார்கள். பெண்கள் முக்காடுதான் இட்டுக்கொள்வார்கள், தொப்பி அணியமாட்டார்கள்.
தமிழ் முஸ்லிம்களின் தொப்பிகள் அன்றெல்லாம் வெல்வெட்டுத் துணியில் வெகு அழகாக இருக்கும். ஒரு கப்பலை கவிழ்த்துத் தலையில் வைத்துக்கொண்டதுபோன்ற வடிவில் கவர்ச்சியாக இருக்கும்.
கறுப்பு நிறத்திலும் அடர் நீல நிறத்திலும் உள்ள தொப்பிகள் சிங்கப்பூர் மலேசியாவிலிருந்து இறக்குமதியாகிக்கொண்டே இருக்கும்.
துருக்கித் தொப்பி என்று ஒருவகை தொப்பி உண்டு. அது வட்டவடிவில், நீண்டு, குஞ்சம் கட்டப்பட்டு இருக்கும். அதைத்தான் திருமிகு காயிதே மில்லத் அணிந்திருப்பார். பாக்தாத் திருடன் படத்தில் எம்ஜிஆர் அணிந்திருப்பார்.
இன்றேல்லாம் பெரும்பாலும் வெண்நிறத்தில் பருத்தித் துணியால் நெய்யப்பட்ட தொப்பிகளைத்தான் தமிழ்முஸ்லிம்கள் தலையில் இடுகிறார்கள்.
முஸ்லிம்கள் அனைவரும் தொப்பி வைக்க வேண்டும் என்று இஸ்லாம் கட்டளை இட்டிருக்கிறதா? குர்-ஆனில் அது தொடர்பாக ஏதேனும் குறிப்புகள் உண்டா?
அராபியர்கள், தேவை கருதியே தொப்பி அணிந்தார்கள்.
பாலைவனத்தில் இரண்டு பெரும் தொல்லைகள் உண்டு.
ஒன்று, சூரியன் தலைக்கு மேல் ஏறி நடு உச்சியில் உட்கார்ந்துகொண்டு கடப்பாறை, சுத்தியல்களால் மண்டையைப் பிளக்கும்.
அடுத்தது, அங்கே வீசும் கொடு மணற் புயல் காற்று.
இந்த இரண்டையுமே தாங்க முடியாது.
சூரியன் சுட்டெரிக்கும் என்றால் இந்த மணற்புயல் கடுமையான மூச்சுத் திணறலில் கொண்டுபோய் விட்டுவிடும்.
கண்களிலும் காதுகளிலும் வாயிலும் மண்ணள்ளிக் கொட்டிக்கொண்டே இருந்தால் எப்படித் தாங்கிக்கொள்வது?
இந்த இரண்டிலிருந்தும் தப்பிக்க, அராபியர்கள் ஒரு தொப்பியும் ஒரு மேல்துண்டும் வைத்திருப்பார்கள். கூடவே ஒட்டகங்களைக் கட்டுவதற்கான, அல்லது மேய்ப்பதற்கான ஒரு கயிறும் வைத்திருப்பார்கள்.
இந்த தொப்பி துண்டு கயிறு ஆகிய மூன்றையும் தலையில் வசதியாகக் கட்டிக்கொள்வார்கள். இதனால் சூரியனையும் மணல் புயலையும் அவர்களால் சமாளிக்க முடிந்தது.
இதையே சில முஸ்லிம்கள் கண்மூடித்தனமாகப் பிடித்துக்கொண்டு, பாலைவனம் இல்லாத சோலைவனத்தில் வாழும்போதும் இஸ்லாத்தில் கட்டாயம் தொப்பி அணியவேண்டும் இல்லாவிட்டால் நாம் முஸ்லிம் இல்லை என்று மூட நம்பிக்கை கொண்டுள்ளார்கள்.
அராபியர்கள், மணல் புயல் வீசும்போது, தலைத்துணியைச் சுற்றிச் சுற்றிக் கட்டி கண்கள் மட்டுமே தெரியும்படி அமைத்துக்கொள்வார்கள். இதுவே முஸ்லிம் பெண்களுக்கு ஹிஜாப் என்கிற தலைத்துணி ஆனது, முஸ்லிம் ஆண்களுக்குத் தொப்பி ஆனது.
இன்றும், சவுதி அரேபியா போன்ற பாலைவன நாடுகளின் மன்னர்கள், தங்களின் கலாச்சார உடைகளை உடுத்திக்கொண்டுதான் ஏனையோரைச் சந்திக்க, அலுவலகங்களில், அரசவையில் வீற்றிருப்பார்கள்.
முதலில் தலையில் தொப்பி வைப்பார்கள். தொப்பியின் மீது தலைத்துணி இடுவார்கள். பின் தலைத்துணியின் மீது ஒரு ஒட்டகக் கயிற்றைச் சுற்றிக் கட்டுவார்கள்.
கூடவே கறுப்பு நிறத்தில் பர்தா, பூர்கா, அபாயா, துப்பட்டி என்றழைக்கப்படும் மேல் அங்கியும் அணிந்திருப்பார்கள். இதுதான் அராபியர்களின் கலாச்சார உடை.
அது தமிழ்முஸ்லிமின் கலாச்சார ஆடையாக ஆகமுடியுமா?
கவனமாகக் கேளுங்கள், பர்தா அணிந்துகொள்வதும், தலைத்துணி இடுவதும் பெண்களின் ஆடைதானே என்று நினைத்துவிடாதீர்கள், அவை அராபிய ஆண்களின் கலாச்சார ஆடைதான்.
பர்தாவும் தலைத்துணியும் அரபு தேசங்களில் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் அன்றெல்லாம் அவசியமானது.
இன்றைய, செயற்கைக் குளிர்க் காற்றுக் காலத்தில் அவையெல்லாம் அவசியமில்லை என்றாலும் பாரம்பரிய உடையை அவர்கள் கௌரமாக அணிந்துகொள்கிறார்கள்.
ஆகவே அராபியர்கள் தங்களின் பாலைவன ஒட்டக வாழ்க்கை காரணமாக அணிந்த தொப்பி, தலைத்துணி, ஒட்டகக் கயிறு, பர்தா ஆகியவற்றை இந்த நவீன காலத்திலும் உலக முஸ்லிம்கள் அனைவரும் அணிவது இஸ்லாத்தின் கட்டளை என்று நினைப்பது அறியாமையினால் மட்டுமே அல்லவா?
முன்பெல்லாம் தமிழ்முஸ்லிம்கள் தொப்பி அணியாமல் பள்ளிவாசலுக்கு வரவே மாட்டார்கள்.
தொப்பி அணியாமல் இறைவனிடம் எதையும் வேண்டிக்கொள்ளவும் மாட்டார்கள்.
தொப்பி அணியாமல் திருமணம் செய்துகொள்ளமாட்டார்கள்.
தொப்பி அணியாமல் தொழ மாட்டார்கள்.
தொப்பி அணியாமல் வெளி ஆட்களைச் சந்திக்க வரமாட்டார்கள்.
ஆனால் இப்போதெல்லாம் அது மாறிவிட்டது.
தொப்பியில்லாத தலைகள் இன்றெல்லாம் தமிழ் நாட்டின் பள்ளிகளில் நிறையவே தொழுதுகொண்டு நிற்கின்றன.
இப்படி சவுதிக்காரர்களைப் பார்த்துப் பார்த்து தங்களின் ஒவ்வொன்றையும் ஏற்பதும் துறப்பதுமாய் இருப்பதே உண்மையான முஸ்லிமின் சிறந்த செயல் என்று நினைக்கும் முஸ்லிம்கள், நிச்சயமாக குர்-ஆனை நிராகரிக்கிறார்கள் என்றே சொல்லவேண்டும்.
ஏனெனில், முஸ்லிம் தொப்பி வைக்க வேண்டும் என்று குர்-ஆனில் சொல்லப்படவே இல்லை. அதுமட்டுமல்ல தொப்பி என்ற சொல்லே குர்-ஆனில் இல்லை.
நல்ல வேளையாக ஒட்டகக் கயிறையும் தலையில் கட்டுவேன் என்று எந்தத் தமிழ்முஸ்லிமும் நிற்கவில்லை.
அரபுக்காரன் ஒட்டகக் கயிற்றைத் தலையில் கட்டினான் என்றால் அவன் ஒட்டகம் மேய்த்தான் என்பதை தமிழ்முஸ்லிம்கள் புரிந்துகொண்டுதான் இருக்கிறார்கள் என்று நம்புவோமாக.
தொப்பி இடுவதும் இடாததும் அந்த நாளின், நேரத்தின் தட்ப வெட்பத்தையும் ஆடை தேவையையும் பொருத்ததேயன்றி அது இஸ்லாத்தின் தேவையே அல்ல என்பதை இன்றைய தமிழ்முஸ்லிம் உணர்ந்தவனாகவே இருக்கிறான் என்ற உண்மை மகிழ்வைத் தருகிறது.
தமிழ்முஸ்லிம்
Mohamed Ansari Abdoulhakim
நான் இன்று காலை jogging( ஜாகிங், மெது ஓட்டம், சீராக ஓடல்) சென்றுக் கொண்டிருந்த பொழுது
நான் இன்று காலை jogging( ஜாகிங், மெது ஓட்டம், சீராக ஓடல்) சென்றுக் கொண்டிருந்த பொழுது எனக்கு முன்னால் 1/2 கிலோ நான் இன்று காலை joggingமீட்டர் சென்று கொண்டிருந்த ஒரு நபரைச் கவனித்தேன்.
அவர் ஓடிக் கொண்டிருந்த வேகத்தைப் பார்த்த பொழுது அவர் சற்று என்னை விட மெதுவாக ஓடுகிறார் என்பதை என்னால் யூகிக்க முடிந்தது.
அது எனக்கு ஒரு நல்ல உணர்வை தந்தது.
நாம் அவரை பிடித்து விடலாம் என எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன்.
எனவே நான் என்னுடைய வேகத்தை அதிகரித்துக் கொண்டே சென்றேன்.
சிறிது ,சிறிதாக எங்களுக்கு இடையே உள்ள தூரம் குறைந்து கொண்டே வந்தது.
சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு ,
எங்களுக்கு 100 அடி இடைவெளி மட்டுமே இருந்தது.
எனவே நான் இன்னும் வேகத்தை கூட்டி அவரைப் பிடித்து விட வேண்டும் என்ற நோக்குடன் வேகத்தை அதிகரித்தேன்.
இறுதியாக, சாதித்து விட்டேன்!
அவரைப் பிடித்து, அவரைக் கடந்தும் விட்டேன்.
எனக்குள் ” அவரைக் கடந்து விட்டேன்”, என மிகவும் நல்ல படியாக உணர்ந்தேன்.
ஆனால் அந்த நபருக்கு ,
நான் அந்த நபருடன் போட்டி போட்டது கூட தெரியவில்லை.
அவரைக் கடந்த பிறகு,
நான் அவரைக் கடப்பதிலே என்னுடைய கவனம் சென்றதால் உணர்ந்து கொண்டவை…..
- என்னுடைய இல்லத்திற்கான வளைவில் நான் திரும்பவில்லை.
2.என்னுடைய உள் அமைதிக்கான கவனத்தை நான் இழந்து விட்டேன்.
3.என்னைச் சுற்றி இருக்கும் இயற்கை அழகை ரசிக்க மறந்துவிட்டேன்.
4.தியானத்தை தேடிக் கொண்டிருந்த என் ஆன்மாவை இழந்து விட்டேன்.
5.தேவையற்ற அவசரத்தில், பக்க வாட்டில் இருந்த நடைப் பாதையில் 2,3 முறை கால் இடற நேர்ந்தது. ஏன் கால்கள் கூட உடைந்திருக்கும்.
அப்பொழுது தான் எனக்கு ஞானோதயம் வந்தது. நம் வாழ்க்கையிலும் இதே போலத் தானே?
நம் உடன் பணிபுரிபவர்கள், அருகில் வசிப்பவர்கள், நண்பர்கள், குடும்பத்தாருடன் போட்டியிட்டு அவர்களை விட முன்னேற வேண்டும், அவர்களை விட வெற்றிகரமாக வாழ்ந்து காட்ட வேண்டும் என பேசி நம்முடைய ஆனந்தத்தை நாமே இழந்து கொண்டிருக்கிறோம்.
நம்முடைய நேரத்தையும், ஆற்றலையும் இவ்வாறு ஓடுவதிலேயே தொலைத்து நாம் சேர வேண்டிய உண்மையான இலக்கிற்கான பாதையை தொலைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.
இந்த ஆரோக்கியமற்ற போட்டியானது ,
ஒரு முடிவில்லாமல் சுழலும் சக்கரம் போல தொடர்ந்து தொல்லை தரும்.
எப்பொழுதும் உங்களுக்கு முன்னால் ஏதோ ஒரு வகையில் யாராவது ஒருவர் முன்னுக்கு சென்று கொண்டிருப்பார்கள்.
உங்களை விட நல்ல வேலை.
நல்ல கார்.
வங்கியில் நிறைய பணம்.
நல்ல படிப்பு.
அழகிய மனைவி.
அழகான கணவன்.
நல்ல குழந்தைகள்.
நல்ல சுற்றுப்புற சூழ்நிலை.
நல்ல நிலை……….
ஆனால் நாம் முக்கியமாக உணர வேண்டியது என்னவென்றால்,
நீங்கள் யாருடனும் போட்டி போடாத பொழுது, நீங்கள் நீங்களாகவே இருக்கும் பொழுது தான் நீங்கள் மிகச் சிறந்தவர் ஆகின்றீர்கள்.
சிலர் தங்கள் கவனத்தை,
அடுத்தவர்கள் எப்படி இருக்கின்றார்கள்,?
எங்கே செல்கின்றார்கள்,?
என்ன அணிகிறார்கள்,?
என்ன வாகனம் ஓட்டுகிறார்கள்,?
என்ன பேசுகிறார்கள்?..
என்பதிலேயே செலுத்துவதால் பாதுகாப்பின்மையை உணருகின்றார்கள்.
உங்களுடைய உயரம், எடை, தோற்றத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.
நீங்கள் அதை உள்ளது உள்ள படியே ஏற்று நீங்கள் ஆசிர்வாதம் பெற்றவர் என்பதை உணருங்கள்.
கவனத்துடனும், விழிப்புணர்வுடன் ஆரோக்கியமான ஒரு வாழ்வை வாழுங்கள்.
நாம் யாருக்கும் போட்டி இல்லை.
யாரும் நமக்கு போட்டி இல்லை.
அவரவர் வாழ்க்கை அவரவர்க்கு.
ஒப்பீடு செய்தலும், போட்டி மனப்பான்மையும் நம் மன மகிழ்ச்சியை திருடுபவை. அவை உங்கள் வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சியைக் கொல்ல கூடியது.
மற்றவரைக் கவிழ்க்க எண்ணி நாம் கவிழ்ந்து போவது தெரியாமல் வாழ்க்கையில் நிம்மதியை இழந்துவிடுகிறோம்.
உங்களுடனே நீங்கள் போட்டியிட்டு அமைதியாக, ஆனந்தமாக, ஸ்திரமாக வாழுங்கள்.
‘வாழும் இந்த காலம் வசந்தமாக அமையும்.
வாழ்வு நரகமாவதும் சொர்க்கமாவதும் நம் கையில்’
Shared from Mr. Yacoob
தகவல் தந்தவர் Msa Kareem
